Την 13/1/2016 μου κοινοποιήθηκε η προσβαλλομένη με αρ. πρωτ. +++απόφασή σας, με την οποία προέβητε στην απόρριψη της υπαγωγής μου στο ανωτέρω ειδικό πρόγραμμα με την αιτιολογία «Στον ίδιο χώρο λειτουργούσε επιχείρηση με το ίδιο αντικείμενο το τελευταίο εξάμηνο»
Κατά της ανωτέρω απόφασης σας, ΕΝΙΣΤΑΜΑΙ και ζητώ την εξαφάνιση και ακύρωσή της για τους κάτωθι νόμιμος και βάσιμους λόγους:
1)Καταρχήν στερείται πλήρως κάθε ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας που επιβάλλει το Σύνταγμα για κάθε διοικητική πράξη και ιδίως γι` αυτή που είναι δυσμενής για τον διοικούμενο. Και τούτο διότι δεν αναφέρεται ουδαμως, ούτε και εν σπέρματι προκύπτει, ποιο επ` ακριβώς και συγκεκριμένα είναι το αντικείμενο δραστηριότητας της ανωτέρω και πώς αυτό προκύπτει δυνάμει δημοσίων εγγράφων καθόσον άλλωστε μόνο επι τη βάσει τέτοιων όπως πχ άδεια λειτουργίας καταστήματος, δύναται να προκύψει νόμιμα τούτο, πότε διεκόπη η λειτουργία της προηγούμενης τοιαύτης επιχείρησης νομίμως και ποια ήταν η έδρα άσκησης της δραστηριότητάς τη και από ποιο δημόσιο έγγραφο προκύπτουν τούτα, ποιο είναι το δικό μου αντικείμενο δραστηριότητας και πώς μετά ταύτα αιτιολογείται με παράθεση πραγματικών περιστατικών, εδραζομένων σε νόμιμα αποδεικτικά μέσα ότι στον ίδιο χώρο λειτουργούσε επιχείρηση με το ίδιο αντικείμενο, καθόσον, χωρίς την παράθεση αυτών των πραγματικών περιστατικών στην αιτιολογία, ουδείς μπορεί να διαπιστώσει με την σχετική σύγκριση των ειδών δραστηριότητας για το εάν πρόκειται ή όχι για το ίδιο ή άλλο είδος δραστηριότητας και για το εάν πράγματι πληρούται ή όχι η νόμιμη προϋπόθεση της παρέλευσης της νομίμου προθεσμίας του τελευταίου εξαμήνου, όπως και αυτή του «ιδίου» χώρου-έδρας. Συνεπώς η απόφαση σας στερείται πλήρως αιτιολογίας, δεν μπορεί να ελεγχθεί ως προς την νομιμότητά της, καθόσον άλλωστε ούτε και σε μένα χορηγήσατε τα σχετικά έγγραφα όπως αιτήθηκα και άρα και την δυνατότητα ελέγχου της και συνεπώς είναι μη νόμιμη-αυθαίρετη.
2) Επιπλέον στερείται νομιμότητας και διότι δεν τηρήθηκε η συνταγματική αρχή της προηγούμενης ακρόασης πριν την έκδοσή της κατ` άρθρο 20Σ, καθόσον παγίως γίνεται δεκτό νομολογιακά από το ΣτΕ ότι : «η αρχή έχει από το άρθρο 20 παρ. 2 του Συντάγματος την υποχρέωση να διασφαλίζει στον φερόμενο ως παραβάτη την ευχέρεια να εκθέτει σχετικά τις απόψεις του, ειδικότερα δε να του επιδίδει το σχετικό σημείωμα με κλήση για παροχή εξηγήσεων, …, γεγονός το οποίο απαιτείται να βεβαιώνεται με ειδική αιτιολογία. Η συμμόρφωση της … αρχής προς την υποχρέωση της αυτή αποτελεί προϋπόθεση νομιμότητος της σχετικής διαδικασίας [...] κατά το γράμμα και το σκοπό της πιο πάνω συνταγματικής διατάξεως, το θεσπιζόμενο με αυτήν δικαίωμα του διοικούμενου συνίσταται ακριβώς στην «προηγούμενη», δηλαδή πριν από την έκδοση της εις βάρος του εκτελεστής πράξεως, ακρόαση του από την αρμόδια αρχή.». Εν προκειμένω όχι μόνο δεν κλήθηκα να παράσχω οποιοσδήποτε εξήγηση πριν από την έκδοση της ανωτέρω απορριπτικής απόφασης και να εκθέσω τις απόψεις μου σχετικά με το επίμαχο ζήτημα, αλλά, ακόμα και το αυτονόητο αίτημά μου, να μου χορηγηθούν τα αποδεικτικά έγγραφα στα οποία στηρίχθηκε ο έλεγχος της υπηρεσίας σας για την διαπίστωση ότι πρόκειται δήθεν για το ίδιο είδος δραστηριότητας, δεν ικανοποιήθηκε.
3) Σε κάθε όμως περίπτωση η ανωτέρω απορριπτική απόφαση είναι ουσιαστικά εσφαλμένη και μη ορθή και δέον και αιτούμαι την εξαφάνιση και ακύρωσή της διότι: από πληροφορίες μου, η προηγούμενη επιχείρηση, είχε ως αντικείμενο αποκλειστικά την παρασκευή, έψηση και πώληση στο κοινό σουβλακίων, δηλ. ως γνωστόν, έδεσμα από εψημμένα μικρά κομμάτια κρέατος συναρτώμενα επι οβελίσκου.
Με βάση την με αρ. δηλ. ++ Βεβαίωση έναρξης εργασιών υπηρεσιών φυσικού προσώπου επιτηδευματία της Δ.Ο.Υ ++, η επιχείρησή μου, έχει ως αντικείμενο -δραστηριότητα « υπηρεσίες παροχής γευμάτων από εστιατόριο ταχείας εξυπηρέτησης (φάστ-φούντ) με παροχή σερβιρίσματος».
Περαιτέρω με την ανωτέρω ΚΥΑ, και στο άρθρο 15, παρ. 2 περ. 9, όπου και ορίζονται οι περιπτώσεις εξαίρεσης υπαγωγής, ρητά ορίζεται ότι εξαιρούνται, πλήν των άλλων και «όσοι δημιουργούν επιχείρηση που έχει το ίδιο αντικείμενο δραστηριότητας…». Δηλ. όχι απλά συναφές ή παραπλήσιο ή συγγενές, ή παρόμοιο, ή έστω και όμοιο-ομοειδές, αφού μία τέτοια ερμηνεία αντιτίθεται στην γραμματική διατύπωση του νόμου (γραμματική ερμηνεία) που είναι σαφής και χωρίς αμφισημίες καθόσον, αν ο νομοθέτης επιθυμούσε να εξαιρούνται και οι εκμεταλλεύσεις με συναφές, συγγενικό ή παραπλήσιο ή παρόμοιο αντικείμενο, ή ακόμα και οι ομοειδείς, θα εκφράζονταν ανάλογα γραμματικά και δεν θα χρησιμοποιούσε την λέξη «ίδιο» που γραμματικά και εννοιολογικά έχει την έννοια ταυτόσημο, ενώ επίσης είναι χαρακτηριστικό ότι για την διερευνώμενη εδώ έννοια, δεν χρησιμοποιεί ούτε καν τον όρο «ομοειδής» επιχείρηση. Εξ` άλλου και ο σκοπός του νομοθέτη που θέσπισε την ανωτέρω εξαίρεση (τελολογική ερμηνεία του νόμου, πέραν της γραμματικής), είναι αναντίρρητα να μην επιδοτούνται επιχειρήσεις που δημιουργούνται στον ίδιο χώρο που λειτουργούσε ταυτόσημη και με το ίδιο αντικείμενο, αφενός μεν για να αποσοβηθεί ο κίνδυνος καταστρατήγησης των προϋποθέσεων για τις επιχειρήσεις που με μία απλή αλλαγή ονόματος θα φέρονταν ως νέες τυπικά, αλλά ουσιαστικά θα ήταν η συνέχεια της προηγούμενης, αφετέρου για να μην γίνεται αθέμιτη εκμετάλλευση και άρα έμμεση καταστρατήγηση και πάλι του νόμου, από τις νέες επιχειρήσεις που θα άνοιγαν στο ίδιο χώρο και έτσι θα εκμεταλλεύονταν την φήμη, την πελατεία κλπ της ίδιου αντικειμένου, προηγούμενης.
Είναι φανερό μετά ταύτα και με βάση τις κοινές αντιλήψεις και εμπειρία ζωής, ότι το αντικείμενο δραστηριότητας ενός σουβλατζίδικου και ενός εστιατορίου ταχείας εξυπηρέτησης φάστ-φούντ, δεν είναι και δεν μπορεί να είναι το «ίδιο», αφού άλλωστε και ρηματικά ακόμη, υπάρχουν αυτοί οι δύο διαφορετικοί όροι ακριβώς για να δηλώνουν την διαφορετικότητα του αντικειμένου των διαφορετικών αυτών επιχειρήσεων. Διαφορετικά δεν χρειαζόταν η διάκριση και αυτές οι επιχειρήσεις θα μπορούσαν να λέγονται είτε όλες σουβλατζίδικο, είτε όλες εστιατόριο φάστ φούντ, που όμως δεν συμβαίνει. Και τούτο διότι, όπως είναι γνωστό τοις πάσι και με βάση τα διδάγματα της κοινής πείρας στο σουβλατζίδικο ψήνονται και προσφέρονται κατά κόρον σουβλάκια ή έστω περιστασιακά και άλλα παρασκευάσματα κρέατος όπως μπιφτέκια, ντόνερ κλπ. Αντιθέτως στα φάστ φούντ προσφέρονται κατά κόρον και κυρίως πρόχειρα και ταχέως παρασκευάσιμα εδέσματα για τα οποία συνήθως δεν απαιτείται εγκατάσταση ψησταριάς (σάντουιτς, τόστ κλπ). Και μπορεί να το δύο αντικείμενα να είναι συγγενή εφόσον πρόκειται περί παρασκευής και προσφοράς εδεσμάτων στο κοινό από καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος, αλλά καταφανώς δεν είναι «ίδια». Άλλωστε την διάκριση αυτή αντιμετωπίζουμε με βάση την κοινή εμπειρία και σε άλλους κλάδους και τομείς επαγγελματικής δραστηριότητας, καθόσον κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί κατά λογικά παραδεκτό και βάσιμο τρόπο, ότι ο ιατρός ακτινολόγος, έχει το ίδιο αντικείμενο δραστηριότητας με τον χειρούργο καρδιολόγο, αν και αναντίρρητα πρόκειται για ιατρούς και στις δύο περιπτώσεις.
Αλλά και με την με Αριθμ. Υ1γ/ΓΠ/οικ. 96967 (ΦΕΚ Β΄ 2718/08.10.2012) «Υγειονομικοί όροι και προϋποθέσεις λειτουργίας επιχειρήσεων τροφίμων και ποτών και άλλες διατάξεις.», με την οποία καταργήθηκε η προηγούμενη Αιβ 8577/83, οι δύο επιχειρήσεις υπάγονται στην ίδια κατηγορία επιχειρήσεων παροχής υπηρεσιών στις οποίες περιλαμβάνονται οι επιχειρήσεις μαζικής εστίασης, πλήν όμως γίνεται σαφής διάκριση μεταξύ των καθόσον ορίζεται στο άρθρο 3 αυτής ότι αποτελούν «Επιχειρήσεις μαζικής εστίασης: όλες οι επιχειρήσεις στις οποίες παρασκευάζονται ή και προσφέρονται σε πελάτες κάθε είδους τρόφιμα ή ποτά ή διανέμονται κατ` οίκον, καθώς επίσης παρέχονται υπηρεσίες αναψυχής με συνοδεία φαγητού ή ποτού. Σε αυτήν την κατηγορία περιλαμβάνονται: Εστιατόρια, ψαροταβέρνες, ταβέρνες, Σνακ μπαρ, ουζερί, οβελιστήρια, ψητοπωλεία, πιτσαρίες, οινοπωλεία,». Δηλ. και ο νόμος προβαίνει στην ανωτέρω σαφή διάκριση και δεν αναφέρεται γενικά σε επιχειρήσεις μαζικής εστίασης, αλλά διαχωρίζει αυτές κατά τον ανωτέρω τρόπο και έτσι δεν εξομοιώνει τα εστιατόρια και τα σνάκ μπάρ με τα οβελιστήρια. Τούτο δε καθίσταται απολύτως και αδιστάκτως βέβαιο καθόσον στον άρθρο 14 της ιδίας ανωτέρω ισχύουσας διάταξης και σχετικά με την ταξινόμηση των επιχειρήσεως μαζικής εστίασης με βάση την δραστηριότητά τους, ορίζονται τα εξής σαφή, ήτοι
« Η κατηγορία των επιχειρήσεων μαζικής εστίασης και χώρων αναψυχής ταξινομείται ως ακολούθως:
Α. ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣΗΣ
Οι επιχειρήσεις μαζικής εστίασης ταξινομούνται, ανάλογα με τη δραστηριότητα τους ως ακολούθως:
1. Επιχειρήσεις μαζικής εστίασης παρασκευής και διάθεσης πρόχειρου γεύματος.
Από τις επιχειρήσεις της κατηγορίας αυτής διατίθενται σε καθήμενους ή περαστικούς πελάτες ή διανέμονται κατ` οίκον, ροφήματα πάσης φύσεως, αναψυκτικά, οινοπνευματώδη ποτά, γλυκίσματα, και πρόχειρα γεύματα (ζεστής ή κρύας κουζίνας) που δεν απαιτούν ιδιαίτερη επεξεργασία και σύμφωνα με το διάγραμμα ροής της επιχείρησης με την προϋπόθεση ότι διαθέτουν επαρκείς και κατάλληλους χώρους ώστε να διασφαλίζεται η υγιεινή και ασφάλεια των τροφίμων. Οι επιχειρήσεις αυτές μπορούν να διαθέτουν γλυκίσματα, και πρόχειρα γεύματα που παρασκευάζονται από άλλες επιχειρήσεις και που πληρούν τους όρους της παρούσας.
2. Επιχειρήσεις μαζικής εστίασης παρασκευής και προσφοράς πλήρους γεύματος.
Στις επιχειρήσεις της κατηγορίας αυτής παρασκευάζονται και διατίθενται σε καθισμένους ή περαστικούς πελάτες ή διανέμονται κατ` οίκον, πλήρη γεύματα (ζεστής ή κρύας κουζίνας) τα οποία περιλαμβάνουν κάθε είδος τροφίμου, γλυκίσματος, ροφήματος, αναψυκτικού ή αλκοολούχου ποτού, σύμφωνα με το διάγραμμα ροής της επιχείρησης και με την προϋπόθεση ότι οι επιχειρήσεις αυτές διαθέτουν επαρκείς και κατάλληλους χώρους ώστε να διασφαλίζεται η υγιεινή και ασφάλεια των τροφίμων.»
Είναι λοιπόν προφανές ότι ο ίδιος ο νόμος προβαίνει στην διάκριση των ταχυφαγείων, από τις λοιπές επιχειρήσεις μαζικής εστίασης οίες και τα σουβλατζίδικα, διότι ευθέως κατά τα ανωτέρω αναγνωρίζει, περιγράφει και διακρίνει το διαφορετικό και όχι ίδιο, είδος δραστηριότητας της κάθε μίας και γι` αυτό και τις κατηγοριοποιεί διαφορετικά. Διότι ο νόμος δεν μπορεί να αγνοήσει την πραγματικότητα, δηλ. δεν υπάγει στην ίδια κατηγορία επιχειρήσεις που προφανώς στην πράξη δεν έχουν το ίδιο αντικείμενο δραστηριότητας.
Συνεπώς η ανωτέρω απόφαση είναι και ουσιαστικά εσφαλμένη και δεν εκδόθηκε ούτε και με βάση την αρχή της χρηστής διοίκησης που επικρατεί στις σχέσεις με τον διοικούμενο καθόσον όφειλε για τους ανωτέρω πραγματικούς και νομικούς λόγους να κάνει δεκτή την αίτηση υπαγωγής μου.
Για τους ανωτέρω λόγους και επειδή έχω αυτονόητο άμεσο έννομο συμφέρον να υποβάλω ένσταση κατά της παραπάνω έκθεσης-πράξης και με την επιφύλαξη των δικαιωμάτων μου
ΕΝΙΣΤΑΜΑΙ κατά της ανωτέρω απόφασής σας και ζητώ για τους ανωτέρω λόγους να γίνει δεκτή η ένστασή μου και να εξαφανιστεί και ακυρωθεί αυτή. Να διαταχθούν περαιτέρω τα νόμιμα.
Ο ΕΝΙΣΤΑΜΕΝΟΣ
